Αληθώς ανέστη ο Κύριος!
Χριστός Ανέστη! Αληθώς ανέστη ο Κύριος! Αυτος είναι ο χαιρετισμός που ανταλλάσσουν οι Χριστιανοί κάθε φορά που συναντιούνται από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι την ημέρα της Αποδώσεως του Πάσχα, δηλαδή την παραμονή του εορτασμού της εορτής της Αναλήψεως του Κυρίου.
Χριστός Ανέστη! Αληθώς ανέστη ο Κύριος! Αυτή η συνεχής αντήχηση του ευαγγελίου οδηγεί στο να προβληματιστούμε σχετικά με τη συνήθεια των τελετουργιών που, μακροπρόθεσμα, εάν δεν υποστηρίζονται από συνεχή και βαθύ διαλογισμό, οδηγούν τον πιστό να μην παραμένει πλέον στο περιεχόμενο και στην έννοια τις λέξεις που προφέρει.
Χριστός Ανέστη! Η ανακοίνωση του αγγέλου στις μυροφόρες αντηχεί εκτενώς στα στόματα των Βαπτισμένων, σαν το χτύπημα των καμπανών σε μια καταπράσινη ορεινή κοιλάδα. Αυτή επαναλαμβάνεται από την πράξη της πίστης: Αληθώς ανέστη ο Κύριος!
Αντιμέτωποι με μια τέτοια δήλωση, κάποιος θα μπορεί να παραμείνει αδρανής και αδιάφορος, άλλος θα μπορεί να ανταποκριθεί με μια στάση επάρκειας ή σακεντίας προς τους φορείς της Ανακοίνωσης, ίσως ακόμη και να τους κοιτάξει με μια στάση συμπονετικής υπεροχής. Σε άλλες περιπτώσεις, αλλος μπορεί να εκμεταλλευτεί το Ευαγγέλιο σαν ευκαιρία για μια θαυμάσια άσκηση στην ευφυΐα, για να ανέβει σε ένα βάθρο και να σηκωθεί ως δάσκαλος. Θα υπάρχουν επίσης και εκείνοι που θα χτίσουν περιουσίες και καριέρα απάνο σε αυτό.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, αυτή η Ανακοίνωση προφέρεται από στόμα πιστού που ενοεί και πιστέυει αυτό που λέει: Χριστός ανέστη! Ο Χριστός έχει αναστηθεί! Βλέπετε πώς ακούγεται διαφορετικά; Δεν μπορεί κανείς να παραμείνει κρύος και αμέτοχος. Ό, τι είχαμε μέχρι τώρα, ό,τι είδαμε, ό,τι αξιολογήσαμε παίρνει πίσω θέση. Πράγματι ολα μετατρέπωνται από αυτά τα Νέα. Χριστός Ανέστη!
Συχνά διαμαρτυρόμαστε για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο, αφήνουμε τους εαυτούς μας να απογοητεύονται από την αγωνία λόγω της αβεβαιότητας του μέλλοντος, της οικονομικής δυσκολίας ή ίσως των προβλημάτων υγείας, αλλά η είδηση ότι ο Χριστός έχει αναστηθεί μας κάνει να ξεπεράσουμε κάθε αδιαθεσία, ταλαιπωρία, καταπίεση, ασθένεια: Ο Χριστός, ο νέος Αδάμ, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος (κατήργισε τον θάνατο και με την αναστασή του χάρισε ζωή και έδωσε το μήνυμα της αναστάσεως στους νεκρούς που ήταν στα μνήματα).
Το να επιβεβαιώσουμε ότι ο Χριστός έχει αναστηθεί και μετά να φοβόμαστε τις εξαπατήσεις και τις ψευδαισθήσεις που είναι ικανός αυτός ο κόσμος, είναι αντιφατικός πότε και πόσο αναληθές.
Όποιος επιβεβαιώνει με πίστη ότι ο Χριστός έχει αναστηθεί δεν έχει άλλο φόβο εκτός του Θεού και ό, τι άλλο υποθέτει, απέναντι στο θείο Απόλυτο, τη νόμιμη θέση του στην κλίμακα προτεραιοτήτων και παροδικότητας: αρχίζει να ζει σε πλήρη ελευθερία
Χριστός Ανέστη! Αυτή η επιβεβαίωση φωτίζει και δίνει νόημα σε όλες τις διδασκαλίες που ο ίδιος μας άφησε. Και στην πραγματικότητα, οι πρώτοι προφητευόμενοι, υπό το φως της ανάστασής του, υπό το φως της υπόσχεσης που τηρήθηκε, διακρίθηκαν από τη συμπεριφορά της ζωής τους που καθορίστηκε αριστοκρατικά στην Διδάχη και περιγράφεται στην επιστολή «Πρὸς Διόγνητον»: “Οἱ Χριστιανοὶ δὲν διακρίνονται ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους οὔτε ἀπὸ τὴ χώρα ποὺ μένουν, οὔτε ἀπὸ τὴ γλώσσα ποὺ μιλοῦν, οὔτε ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ντύνονται. Δὲν κατοικοῦν σὲ δικές τους πόλεις, οὔτε ἔχουν κάποια περίεργη προφορά, οὔτε ὁ τρόπος ζωῆς τους ἔχει τίποτε ποὺ νὰ τραβάει τὴν προσοχή. Ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία δὲν εἶναι ἀνθρώπινη. Οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρωτοστατοῦν σὲ ἔργο ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν φαντασία καὶ τὴ σκέψη πολυσπούδαστων ἀνθρώπων. Κατοικοῦν βέβαια σὲ κάποιες πόλεις, Ἑλληνικὲς ἢ μή, ὁ καθένας κατὰ τὸν κλῆρο του· ἀλλὰ ἂν καὶ ἀκολουθοῦν τὰ τοπικὰ ἔθιμα, τὴν τοπικὴ ἐνδυμασία καὶ διατροφή, ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τοὺς εἶναι θαυμαστὸς μαζὶ καὶ παράδοξος. Στὶς πατρίδες τους κατοικοῦν σὰν νὰ ἦταν πάροικοι· μετέχουν σὲ ὅλα ὅπως κάθε πολίτης, ἀλλὰ ὑπομένουν τὰ πάντα λὲς καὶ ἦταν ξένοι· κάθε ξένη γῆ εἶναι γι᾿ αὐτοὺς πατρίδα, καὶ κάθε πατρίδα εἶναι γι᾿ αὐτοὺς ξενιτειά. Παντρεύονται ὅπως ὅλοι καὶ κάνουν παιδιά, ἀλλὰ δὲν τὰ ἐγκαταλείπουν. Ὅλοι τους μοιράζονται τὸ ἴδιο τραπέζι, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὸ ἴδιο κρεβάτι. Ἔχουν σάρκα, ἀλλὰ δὲν ζοῦν κατὰ σάρκα. Πάνω στὴ γῆ καταγίνονται, ἀλλὰ στὸν οὐρανὸ βρίσκεται ἡ πραγματικὰ δική τους πολιτεία. Πείθονται στοὺς διατεταγμένους νόμους, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδιαίτερη ζωὴ ποὺ κάνουν ὑπερνικοῦν αὐτοὺς τοὺς νόμους. Ὅλους τους ἀγαποῦν, καὶ ὑπὸ ὅλων διώκονται. Ἀγνοοῦνται, καὶ καταδικάζονται, καὶ θανατώνονται, καὶ (δι᾿ αὐτῶν) ζωοποιοῦνται. Οἱ ἴδιοι πτωχεύουν, ἀλλὰ πλουτίζουν τοὺς ἄλλους· στεροῦνται τὰ πάντα, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ ἔχουν σὲ ἀφθονία. Περιφρονοῦνται, καὶ ὅμως μὲ τὴν περιφρόνηση ποὺ τοὺς γίνεται αὐτοὶ δοξάζονται. Βλασφημοῦνται καὶ δικαιώνονται, καὶ ἐμπαίζονται, ἀλλὰ αὐτοὶ εὐλογοῦν· σὲ ὅσους τοὺς ὑβρίζουν, ἀποδίδουν τιμή. Κάνουν τὸ καλὸ ἀλλὰ καταδικάζονται ὅπως οἱ κακοί· καὶ ἐνῶ καταδικάζονται χαίρονται καὶ εἶναι ὡς νὰ παίρνουν πάνω τους ζωή. Ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους πολεμοῦνται ὡς ἀλλόφυλοι, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες (ἐθνικοὺς στὸ θρήσκευμα) ἐπίσης διώκονται. Ὅμως, τὸ γιὰ ποιὰ αἰτία τοὺς ἐχθρεύονται δὲν τὸ ξέρουν οὔτε αὐτοὶ ποὺ τοὺς μισοῦν”.
Έχουμε τόσα πολλά παραδείγματα, χθες όπως και σήμερα, εκείνων που έχουν καταθέσει στον Χριστό ακόμη και δεν ενδιαφέρονται να χάσουν τη γήινη ζωή τους. Σκεφτείτε για παράδειγμα τον Abo του Tiflis (Tiblisi) έναν άνδρα από τη Βαγδάτη που γεννήθηκε μουσουλμάνος και αφου βαπτιστηκε χριστιανος αρνήθηκε να αρνηθεί το Χριστό και γι’αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο στις 6 Ιανουαρίου 786 στην Tiflis, ή τους συζύγους Shehzad και Shama, αυτη στον τέταρτο μήνα εγκυμοσύνης, οι οποίοι στο Πακιστάν στις 4 Νοεμβρίου 2014 μεταφέρθηκαν από πλήθος 400 μουσουλμάνων, τους έβρεξαν με βενζίνη και τους έριξαν σε έναν κλίβανο που εψήνε τούβλα, όπου κάηκαν ζωντανοί κατά την κατηγορία, που αργότερα βρέθηκε αβάσιμη, βλασφημίας.
Αυτοί, μαζί με τους πολλούς γνωστούς και άγνωστους αγίους, είναι σίγουρα αυτοί που απάντησαν με την ζωή τους “Ναι ο Κύριος έχει πραγματικά αναστηθεί! Εμπιστευόμαστε με τη χάρη του Κυρίου να βρεθούμε μαζί τους και στην καθημερινή μας ζωή και τη στιγμή της υπέρτατης δοκιμής.
Paolo Scagliarini
