Είναι σωστό να βαπτίζουμε μικρά τα παιδιά μας;
Συνέβη δε μίαν από τας ημέρας εκείνας, και αυτός εδίδασκε. Και εκάθηντο εκεί κοντά Φαρισαίοι και νομοδιδάσκαλοι, οι οποίοι είχαν έλθει από κάθε χωρίον της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας και από την Ιερουσαλήμ. Και δύναμις Κυρίου υπήρχε πάντοτε στον Ιησούν, ώστε να θεραπεύη τους ασθενείς. Και ιδού μερικοί άνδρες έφεραν επάνω εις κρεββάτι κάποιον άνθρωπον, που ήτο παράλυτος, και προσπαθούσαν να τον μπάσουν μέσα στο σπίτι και να τον θέσουν εμπρός του.
Επειδή όμως, λόγω του συνωστισμού του πλήθους, δεν ευρήκαν από ποίαν είσοδον να τον βάλουν, ανέβηκαν εις την στέγην και από τα κεραμίδια τον κατέβασαν μαζή με το μικρό του κρεββάτι στο μέσον της αιθούσης, εμπρός στον Ιησούν. Και ο Κυριος, όταν είδε την πίστιν αυτών, είπεν στον παραλυτικόν· “άνθρωπε, σου συγχωρούνται αι αμαρτίαι, αι οποίαι είναι και η αιτία της ασθενείας σου”. Και ήρχισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι να σκέπτωνται μέσα των και να λέγουν· “ποιός είναι αυτός που εκστομίζει τέτοιες βλασφημίες; Ποιός άλλος ημπορεί να συγχωρή αμαρτίας ει μη μόνον ο Θεός; Πως αυτός αρπάζει θεία δικαιώματα;” Ο δε Ιησούς αντελήφθη με την θείαν του παντογνωσίαν ολοκάθαρα τους διαλογισμούς των και αποκριθείς τους είπε· “τι συλλογίζεσθε μέσα εις τας καρδίας σας; Τι είναι ευκολώτερον να είπη κανείς, σου συγχωρούνται αι αμαρτίαι η να του είπη, σήκω επάνω υγιής και περιεπάτει; (Του πρώτου το αποτέλεσμα δεν φένεται, του δευτέρου φαίνεται). Δια να μάθετε λοιπόν και σεις, ότι ο υιός του ανθρώπου, ο Μεσσίας, έχει εξουσίαν εδώ εις την γην να συγχωρή αμαρτίας, θα κάμω και την θαυμαστήν θεραπείαν, η οποία, καθ’ ο θαύμα, θα επικυρώνη την αλήθειαν των λόγων μου-είπε στον παραλυτικόν· εις σε λέγω, σήκω όρθιος και υγιής, πάρε το μικρό κρεββάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου”. Και αμέσως εσηκώθη τελείως υγιής εμπρός εις τα μάτια των, επήρε το κρεββάτι, επάνω στο οποίον ήτο έως τότε κατάκοιτος και έφυγε δια το σπίτι του δοξάζων τον Θεόν. Και κατέλαβεν όλους μεγάλην έκπληξις και βαθύς θαυμασμός και εδόξασαν τον Θεόν, και εκυριεύθησαν από φόβον λέγοντες ότι· “παράδοξα και πρωτοφανή γεγονότα είδομεν σήμερον”. (Λουκ. 5 17-26)
Είναι σωστό να βαπτίζουμε μικρά τα παιδιά μας ή να τα αφήσουμε να το κάνουν ελεύθερα όταν θα έχουν επίγνωση να το ρωτήσουν; Αυτή η ερώτηση επαναλαμβάνεται ανάμεσα στους πιστούς της εποχής μας. Η λογική μιας απεριόριστης ελεύθερης επιλογής και του σεβασμού που θα προέκυπτε από το να μην παρεμβαίνεις στις επιλογές των άλλων, έχει ως αποτέλεσμα να αρνείσαι την πίστη σου. Όταν θα μεγαλώσει θα αποφασίσει ελεύθερα τι να κάνει! Αυτή είναι η πολιτικώς ορθή απάντηση που είναι αποδεκτή από όλους. Αλλά αν μια τέτοια απάντηση είναι σύμφωνη με τον κόσμο, δεν έχει υπόσταση σε όσους δηλώνουνται Χριστιανοί.
Τι είναι το Βάπτισμα αν δεν μας ενώνει με το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού; Είναι αυτό ένα τετριμμένο θέμα για όσους πιστεύουν; Όποιος πιστεύει στον Χριστό, οποίος πιστεύει ότι είναι ο Υιός του Θεού, ο Μονογενής του Πατρός, ο Σωτήρας, δεν μπορεί να παραλείψει να ζητήσει το βάπτισμα για τα παιδιά του ή για τα παιδιά άλλων, ακόμα κι αν σε πολύ νεαρή ηλικία και ανίκανοι να αντιληφθούν διανοητικά το μυστήριο σωτηρίας στο οποίο βυθίζονται.
Και τότε, η ελεύθερη επιλογή; Σε πολλά μέρη του Ευαγγελίου, ο Ιησούς συνδέει τα θαύματα με την πίστη του ανθρώπου: πηγαίνε η πίστη σου σε έχει σώσει! Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι το άτομο που ζητά ελεύθερα τη σωτηρία και την αποκτά. Ωστόσο, το θεϊκό έλεος δεν έχει όρια και ακριβώς όπως έδωσε ζωή σε όλους μας χωρίς να το ζητήσουμε, παρέχει εξίσου τη σωτηρία. Στο 5,17-26 του Λουκά το Ευαγγέλιο, ο Ιησούς συγχωρεί τις αμαρτίες ενός παραλυτικού χωρίς ο ίδιος να του έχει ζητήσει τίποτα.
Μερικοί άνδρες που γνωρίζουν την εξουσία του Ιησού και την ικανότητά του να θεραπεύσει, φέρνουν τον παράλυτο σε φορείο. Αυτή η μεταφορά δεν είναι απλή. Οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να αγωνιστούν τόσο πολύ ώστε να χαμηλώσουν τον παράλυτο μπροστά Του μέσα από την οροφή. Δεν φαίνεται από τη Γραφή ότι αυτός ο άρρωστος ζήτησε από τον Ιησού τίποτα, αλλά χάρη των ανθρώπων που πίστευαν στον Χριστό όχι μόνο θεραπεύθηκε αλλά του έχουν συγχωρεθεί και οι αμαρτίες του.
Αλλά χθες, όπως και σήμερα, υπήρχαν εκείνοι που, ως διανοούμενοι και ειδικοί στο θέμα, ήθελαν να εισαγάγουν μια συζήτηση για το τι συνέβη: είναι καλό; Δεν είναι καλό; Είναι νόμιμο να το κάνετε ή μήπως δεν είναι νόμιμο; Χθες ήταν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι που κρίναν την αδικαιολόγητη αγάπη του Θεού. Σήμερα τουλάχιστον να μην το κάνουν και οι Χριστιανοί!
Και έτσι είναι γεγονός ότι, χάρη την πίστη ορισμένων ανθρώπων, ο Υιός του Θεού οχι μόνο θεραπεύσε τον παράλυτο (Λκ. 5, 17-26), αλλά επανέφερε στην ζωή την κόρη του Ιάϊρου (Μκ 5, 21-43) και τον Λάζαρο (Ιω 11, 1-44) χωρίς κανένας από αυτούς να το ζήτησε προσωπικά.
Επιστρέφοντας στο θέμα του βαπτίσματος, αυτό το μυστήριο μας συνδέει με το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού: μαζί Του πεθαίνουμε και μαζί Του θα αναστηθούμε, και πράγματι έχουμε ήδη αναστηθεί.
Το Βάπτισμα είναι ζωή! Εάν είμαστε πεπεισμένοι για αυτό, γιατί να μην το δωρίσουμε; Εξάλλου, όπως είπαμε, κανείς δεν μας ρώτησε αν θέλαμε να γεννηθούμε: όμως η ζωή μας δόθηκε και με τον ίδιο τρόπο, εμείς που γνωρίζουμε, αν και ακόμη ατελής, πρέπει να δωρίσουμε και αυτές τις μεγαλοπρέπειες.
Ξέρουμε ότι αν κάποιος είναι άρρωστος, πρέπει να πάει στο γιατρό. Οι περισσότεροι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί με τα πόδια τους επειδή γνωρίζουν ότι ο γιατρός είναι σε θέση να θεραπεύσει ασθένειες. Οι νεότεροι, τα μωρά συνοδεύονται από τους γονείς τους και αυτό ακόμα και αν δεν θέλουν αφού φοβούνται τον γιατρό. Ποτέ δεν θα συμβεί σε αυτούς τους γονείς να ζητούν από το άρρωστο παιδί τους εάν θέλει να πάει στο γιατρό αλλά θα το πάρουν το συντομότερο δυνατό.
Το ερώτημα, λοιπόν, που πρέπει να τεθεί δεν είναι πλέον εάν είναι σωστό ή όχι να βαπτίσουμε τα παιδιά αλλά: πιστεύω στο Χριστό;
Paolo Scagliarini
