Το εφήμερο και το ουσιαστικό στους στίχους του Antoine de Saint-Exupery

«Και δουλεύουν με πλήξη.

Δεν τους λείπει τίποτα

εκτός από τον θεϊκό κόμπο.

Και όλα λείπουν. “

Αυτές οι πολύ απλές εκθαμβωτικές γραμμές από τον Antoine de Saint-Exupery, συγγραφέα του Μικρού Πρίγκιπα, τεκμηριώνουν την κατάσταση του σημερινού ανθρώπου όσο καλύτερα δεν θα μπορούσε να είναι.

Συνδεδεμένοι μεταξύ τους με φρενήρη εργασία και μια άπειρη αλυσίδα αναγκών, τις περισσότερες φορές περιττών, που οι νέες τεχνολογίες παράγουν αντί να μειώσουν, οι άνθρωποι καταλήγουν να χάνουν τον εαυτό τους.

Ζούμε για να παράγουμε και να καταναλώνουμε αγαθά. Ζούμε βιαστικά. Όλα φαίνεται να επιλύονται με τη σύντομη σειρά των επιθυμιών και των δικαιωμάτων μας. Κανένα καθήκον, κανένα όριο, κανένας Θεός.

Φαίνεται ότι έχουμε τα πάντα, αλλά στην πραγματικότητα κάτι λείπει. Και είναι το απαραίτητο. Η πλήξη, η δυσαρέσκεια, το κενό ακολούθως συνοδεύουν, για αντίποινα, ανόητη βιασύνη, βασανιστική απληστία και ανάσα.

Υπάρχει διέξοδος; Ναι σίγουρα. Να σταματήσουμε. Να σταματήσουμε και ίσως να κοιτάξουμε το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, να αναπνεύσουμε τη μυρωδιά της βροχής. Και ας μας φτάσουν για άλλη μια φορά τα έντονα λόγια που είπε ο Ιησούς κάτω από τον ουρανό της Γαλιλαίας, καθώς περπατούσε με τους μαθητές του ανάμεσα στα χρυσά χωράφια με σιτάρι που χαϊδεύε το αεράκι: «Το Σάββατο φτιάχτηκε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο!».

Sandro Marano